Ο πρώτος μου μπάλος

Στίχοι: Γιάννης Δ. Πρεβενιός

Μία ψάθινη καρέκλα που είδα στο Μοναστηράκι,
ξύπνησε παλιές μου μνήμες, τότε που ήμουνα παιδάκι.

Oι χαμένες αγάπες

Στίχοι & Μουσική: Γιάννης Πρεβενιός Πουλί που πέταξε η αγάπη έφυγε για τον ουρανό, κι έγινε σύννεφο από δάκρυα που πέφτουν κάθε δειλινό.

Δώρο θεού

Στίχοι & Μουσική: Γιάννης Δ. Πρεβενιός Κρασί είναι τα χείλη σου και στο φιλί μεθάω, θα το φωνάξω δυνατά πολύ πως σ’ αγαπάω. Είσαι το δώρο του θεού που σ’ έστειλε κοντά μου, να ζωντανέψεις την ψυχή να γιάνεις την καρδιά μου.

Πίστεψε με

Στίχοι & Μουσική: Γιάννης Δ. Πρεβενιός Πάψε να ‘σαι λυπημένη κι άκου αυτά που θα σου πω, σκούπισε τα δάκρυα σου γιατί σ' αγαπώ.

Ήλιε μου και άνεμε

Στίχοι & Μουσική: Πρεβενιός Γιάννης Ήταν όλα ψεύτικα τα φιλιά τα χάδια σου, μοναχός μου βρέθηκα τούτο το πρωί Σαν κερί που σώθηκε σβήσανε τα όνειρα, και ο πόνος φώλιασε μέσα στη ψυχή. (Ήλιε μου και άνεμε, που είσαστε παντού,

Για την αγαπημένη μου κιθάρα!

 

Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός 

Όταν σε παίρνω στην αγκάλη
θαρρώ διαβάζεις την ψυχή μου,
τα δάχτυλα μου διαφεντεύεις...
και γαληνεύεις το κορμί μου.

Τις μαύρες σκέψεις μου τις παίρνεις
τις ξεθωριάζεις και τις σβήνεις,
της κάθε πίκρας το ποτήρι
με άσπρο πάτο όλο πίνεις.

Παίρνεις το χτύπο της καρδιάς μου
και τον απλώνεις στην ταστιέρα,
τον κυνηγούν τα δάχτυλα μου
και στην ψυχή κάνουν βεγγέρα.

Και η ψυχή το παραθύρι
της μοναξιάς της ξεκλειδώνει,
αν έχει εσένα συντροφιά της
ποτέ της πια δεν θάναι μόνη!!!

Ψυχή ... ψυχές!!!

Στίχοι: Γιάννης Δ. Πρεβενιός

Ψυχή κλεισμένη σ' ένα σώμα 
θέλεις να βγεις και να πετάξεις,
κι ότι κακό συμβαίνει τώρα 
σ' όλο τον κόσμο να τ' αλλάξεις.

Πίστεψε με

Μπαλάντα

Πάψε να ‘σαι λυπημένη κι άκου αυτά που θα σου πω,

σκούπισε τα δάκρυα σου γιατί σ' αγαπώ.

Πάψε πια να αμφιβάλεις σου τ' ορκίζομαι ξανά,

μέρα νύχτα ο έρωτας σου την καρδιά μου τυραννά.

Σου 'φερα τριαντάφυλλα!

Το παρακάτω ποίημα το έγραψε η θεία μου η Κούλα Κριμιτζά (Στρογγγυλοκούλα) για τον πρόωρα αδικοχαμένο αδερφό της Μιχάλη Ι. Πρεβενιό.

Σου ‘φερα τριαντάφυλλα, απ’ τη τριανταφυλλιά σου,

και χώμα απ’ το κήπο σου, για να χαρεί η καρδιά σου.

Και αν εκείνη δε χτυπά, πιστεύω να χτυπήσει,

και να σου δώσει τη χαρά, και να σ’ ευχαριστήσει.

Πάρτα μαζί σου αδερφέ, να πας να τα μοιράσεις.

στη Πόπη και στο Μήτσο μας, στη Μάνα στο Μπαμπά μας,

τώρα που θα ‘σαστε μαζί και όχι πια κοντά μας.

Μαζί ξεκινήσαμε (Στίχοι Κατερίνα Ανωγιάτη)

Μπαλάντα

Μαζί ξεκινήσαμε ένα δύσκολο δρόμο

μα συνέχισα μόνος μου με παρέα το πόνο.

Ενώ περπατούσαμε χέρι με χέρι

με άφησες βλέποντας τα δύσκολα μέρη.

Τον ύπνο παρακάλεσα ...

... τα μάτια μου σαν κλείσω,
στο όνειρο μου αν θα ‘ρθεις,
Ποτέ! ... να μην ξυπνήσω!!!

Το γέλιο και το δάκρυ!!!

Καυγά τρανό εστήσανε το γέλιο και το δάκρυ,
ποιο από τα δύο κυβερνά ετούτη την αγάπη.

"Μην επιμένεις δάκρυ μου αφού όλοι μ’ ακούνε,
με μένα δείχνουν τι χαρά μαζί όταν βρεθούνε."

Για την αγαπημένη μου κιθάρα!!!

Όταν σε παίρνω στην αγκάλη

θαρρώ διαβάζεις την ψυχή μου,

τα δάχτυλα μου διαφεντεύεις

και γαληνεύεις το κορμί μου.

Τις μαύρες σκέψεις μου τις παίρνεις

τις ξεθωριάζεις και τις σβήνεις,

της κάθε πίκρας το ποτήρι

με άσπρο πάτο όλο πίνεις.

Παίρνεις το χτύπο της καρδιάς μου

και τον απλώνεις στην ταστιέρα,

τον κυνηγούν τα δάχτυλα μου

και στην ψυχή κάνουν βεγγέρα.

Και η ψυχή το παραθύρι

της μοναξιάς της ξεκλειδώνει,

αν έχει εσένα συντροφιά της

ποτέ της πια δεν θάναι μόνη!!!


Αναδημοσιεύσεις στο διαδίκτυο 

Για σένα

Θα σβήσω απόψε τα αστέρια 
κι εκεί που η νύχτα θαν΄ θλιμμένη,

με το γλυκό χαμόγελο σου 
θα φέξη όλη η οικουμένη.

Είσαι για μένανε

Μπαλάντα

Είσαι για μένανε το κάτι άλλο

απ’ όλα τ’ άλλα το πιο μεγάλο,

όλα σου τα ‘δωσα και σου τα δίνω

φτάνει τα χείλι σου τα δυο να πίνω.

Όλα τέλειωσαν

Γκέμνια έβαλα στη γλώσσα

τίποτα να μη σου λέει,

και εμάλωσα την σκέψη

που στην θύμηση σου κλαίει.

Τόπε η λογική

Την αγάπη μου θα θάψω μοναχός μου πρέπει τώρα,
έτσι διέταξαν τα Πρέπει που φωνάζουν “ήρθε η ώρα”.

Περαστική αγάπη

Μπαλάντα
 

Ξέρω ότι θα μου φύγεις κι' η καρδιά θα μείνει μόνη,
η δική σου η αγάπη μπόρα ήταν και τελειώνει.
Ξέρω γρήγορα θα σβήσει μόνος θα βρεθώ το βράδυ,
σαν καντήλι τρεμοσβήνει που του σώνεται το λάδι.

Το θολωμένο μου μυαλό

Ζειμπέκικο

Μου ‘πες πως τελείωσε η αγάπη σου για μένα,
να προχωρήσω μοναχός χωρίς εσένα.
Τώρα γυρίζεις στη ζωή άλλη σελίδα,
μ’ αφήνεις πίσω δίχως ήλιο και ελπίδα.

Ο λόγος και η πένα

Ο Λόγος το καυχήθηκε και τόπε εις την Πένα,
“για να της πει το σ’ αγαπώ το λέει με εμένα.”

Κι η Πένα αποκρίθηκε “Λόγε γιατί καυχιέσαι,
αέρας είσαι χάνεσαι και γρήγορα ξεχνιέσαι.”