Γράφει η Τίνα Ζαντιώτη
...ούτε μέρα δε πέρασε, που να μη σε αναζήτησα, να μη σε περίμενα, να μη σε έψαξα στο χώρο..
...ούτε μέρα, που να μη σε αφουγκράστηκα, να μη σε μύρισα, να μη σε άκουσα, να μη σε έφερα στα μάτια μου..
...32 χρόνια μετά, κι ούτε μέρα δεν ήρθε, που να μην ένιωσα μελαγχολία, κατάθλιψη και στέρηση από αδελφική αγάπη, που είναι τόσο "αλλιώς", και δεν αντικαθίσταται ούτε απ' τη μητρική, ούτε απ' τη συζυγική, ούτε κι απ' τη φιλική...! Τόσες αγάπες γύρω μου, κι όμως δεν είναι σαν την αδελφική! Αυτή είναι(..ήταν), τόσο "αλλιώς"..!
..32 χρόνια μετά, κι ούτε μέρα δε πέρασε, χωρίς ...
υγρασία στα μάτια μου, χωρίς μνήμες στο μυαλό μου, χωρίς αναμνήσεις στο νου μου, χωρίς νοσταλγία στη ψυχή μου.....ούτε μέρα δε πέρασε, που δεν τιμωρήθηκα, δεν αυτοτιμωρήθηκα, δεν "αυτομαστιγώθηκα", απ' τις τύψεις και τις ενοχές, που έζησα εγώ και έφυγες εσύ, κι ας μην έφταιγα εγώ..! Κάθε μέρα όμως, ψάχνω βρίσκω λόγους και αιτίες, να θέσω τον εαυτό μου σε ταλαιπωρία, σε ανάλωση και κατανάλωση, γιατί μόνο έτσι νιώθω πια πως πρέπει να ζω, αφού μου έμελλε να ζήσω εγώ, και να φύγεις εσύ!
...ούτε μέρα που να χάρηκα τόσο πολύ, ώστε να ξεχάσω, να ξεχαστώ, να παραδοθώ στη χαρά, στην απόλαυση, στις μικροστιγμές..
...32 χρόνια μετά, κι ούτε μέρα δε πέρασε, που να μη βρέθηκα στο δίλημμα: πριν τη στροφή και το γκρεμό..να πατήσω το γκάζι, το φρένο, το χειρόφρενο? ..τι! Κι έχει τόσες στροφές και γκρεμούς εδώ.. ! Κάθε μέρα δίλημμα.. για να ρθω να σε βρω.." πριν τη στροφή, τι να κάνω τι!"
...32 χρόνια μετά, κι όμως.. ούτε μέρα δε πέρασε, που να μη θέλω να με πονέσω, να με ταλαιπωρήσω, να με εξαντλήσω, να με βασανίσω, να με λιώσω, να με τραυματίσω, να με φθείρω...για να μη νιώσω! Οτιδήποτε,.. για να μη νιώσω! Να μη νιώσω την έλλειψη σου, στο τέλος της μέρας, στο μαξιλάρι που ακουμπάω το κουφάρι μου, ..μισοάδεια, μισογεμάτη... ούτε ξέρω ακόμα! Ακόμα να αποφασίσω, να καταλήξω στο δίλημμα: αν τη.. "κάνω", θα σε βρω? Η άδικα θα τη "κάνω"?"
...32 χρόνια μετά, ..και ο'τι με προβλημάτιζε, με προβληματίζει!
Ο' τι με απασχολούσε, με απασχολεί!
Αδελφέ μου, τι μου χεις κάνει?
Τι μου κανες? Γιατί ρε συ? Τι ανάγκη μου βγήκε και παραμιλάω και σου γράφω? Ίσως.. γιατί σε κρατώ ζωντανό, ψάχνοντά σε, μέσα στα μάτια των ανθρώπων και των ζώων γύρω μου και κάθε πλάσματος που εσύ κανονίζεις και μου στέλνεις δίπλα μου,.. για να επικοινωνείς μαζί μου, για να σε βλέπω, στα γυαλιστερά μάτια τους, ..στα μικρά καθρεφτάκια των ματιών τους, που καθρεφτίζουν την αναπόλησή σου, τη νοσταλγία μου για σένα! Σε ψάχνω και σε βρίσκω στα μάτια της μάνας μας, του άντρα μου, των ζώων, των φίλων, των παιδιών γύρω μου, σε αθώα μάτια, ..και γενικά.. όπου υπάρχει αγάπη, σε αναζητώ και σε βλέπω!
Σ ευχαριστώ, για όποιο δίποδο, η τετράποδο πλάσμα, μου φέρνεις κοντά μου, για παρηγοριά και λίγη χαρά! Ίσως είναι η απάντηση στη μόνιμη αναρώτησή μου, για το...πως-που και πότε θα σε συναντήσω, μετά την απώλειά σου: ..εδώ, η "αλλού"?
...32 χρόνια μετά, και τελικά, ούτε μέρα δεν έχει περάσει από τότε!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε παρακάτω το σχόλιο σας και στην Υποβολή σχολίου ως: επιλέξτε το Ανώνυμος/η και μετά πατήστε την Δημοσίευση σχολίου
Καλό θα είναι (στο τέλος ή την αρχή του σχολίου σας) αν θέλετε να βάζετε το όνομα σας ή ένα ψευδώνυμο.