Δημοσίευση και στο Καφενείο στις 21/4//11
Βλέποντας και ακούγοντας τους τρεις καθηγητές στα βίντεο που επισυνάπτω στο τέλος, ένιωσα μεγάλη οργή για τους προδότες που μας κυβερνούν.
Ναι τους λέω προδότες μια και αυτά που όλοι μας υποψιαζόμασταν τον τελευταίο καιρό τα προβάλουν τεκμηριωμένα οι κ. Κασσιμάτης, Μπέης και Μητρόπουλος.
Οι κύριοι που μας κυβερνούν ξεπούλησαν την χώρα μας και υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών με παράνομο και αντισυνταγματικό τρόπο.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για κανένα από όσους ψήφισαν το επαίσχυντο μνημόνιο αλλά και για το ότι συνεχίζουν να στηρίζουν ακόμα αυτό το “καθεστώς” το οποίο πήρε την εξουσία με εντελώς ανέντιμο τρόπο ο οποίος είχε να κάνει με προεκλογικά ψέματα και υποσχέσεις και εν συνεχεία με μετεκλογικές παλινωδίες και σκόπιμες καθυστερήσεις που σκοπό είχαν να οδηγήσουν την χώρα στο γκρεμό.
Οι δήθεν εκπρόσωποι μας στην βουλή είναι υπόλογοι για το τι υπέγραψαν και κάποιοι εξ αυτών γίνονται αισχροί όταν λένε ότι δεν διάβασαν και δεν ήξεραν τις λεπτομέρειες του μνημονίου.
Οι κύριοι αυτοί όφειλαν να διαβάσουν και να ξέρουν ότι αυτή την δανειακή σύμβαση (που είναι παγκόσμια πρωτοτυπία μια και συντάχθηκε σε δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου) έπρεπε να την ψηφίσει όπως λένε οι συνταγματολόγοι η αυξημένη πλειοψηφία της βουλής δηλ. 180 βουλευτές και όχι μόνο τα 157 άβουλα και έρμαια ανθρωπάρια της κομματικής πειθαρχίας.
Είναι ένοχοι στην συνείδηση μας αλλά και νομικά και σίγουρα στο εγγύς μέλλον θα κατηγορηθούν και θα τιμωρηθούν σκληρά σαν προδότες γιατί συμφώνησαν βάζοντας την υπογραφή τους στους απεχθέστερους όρους που έχουν μπει ποτέ σε κυρίαρχο κράτος.
Κύριοι οδηγήσατε την χώρα στην ανυποληψία και φέρατε σε όλους τους Έλληνες την απαισιοδοξία την κατήφεια και την φτώχια αλλά να πάψετε να είστε ήσυχοι γιατί οι μέρες σας κονταίνουν! … μια και σιγά σιγά όλο και παρουσιάζονται στο προσκήνιο άνθρωποι πνευματικοί και κατηρτισμένοι οι οποίοι αρχίζουν και ενημερώνουν τον λαό μας για τις ευθύνες σας.
Παραβήκατε τον όρκο σας για τήρηση του Συντάγματος και παρανομήσατε εις βάρος όλων μας οπότε ο λαός έχει το δικαίωμα να το υπερασπιστεί με το …
Άρθρο 120
Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Σχόλιο στο Καφενείο
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία επαναλαμβάνεται, το παράλογο είναι ότι δε γίνεται καμία προσπάθεια να αποφευχθούν τα λάθη. Ο ιστορικός του μέλλοντος δε θα έχει πολλή δουλειά, αρκεί να αντικαταστήσει τις ημερομηνίες και τα ονόματα.
Είτε ανιστόριτοι είναι αυτό που γίνεται σήμερα είναι επί σκοπού είναι εξίσου εγκληματικό για τον ελληνικό λαό.
«Ανάμεσα στα 1875 και 1881 οι συνεχείς αποτυχίες στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική φανερώνουν τη χρεοκοπία του παλιού πολιτικού κόσμου.
Ο Τρικούπης παρουσιαζόταν ως η μόνη ικανή προσωπικότητα ν’ αναδιοργανώσει το κράτος. Οι εκλογές του 1881 δίνουν σημαντική πλειοψηφία και του επιτρέπουν να σχηματίσει κυβέρνηση… Η εσωτερική πολιτική δεν προβλέπει παρά περιορισμένη πολιτική μεταρρύθμιση και σε ομαλότερη λειτουργία του κοινοβουλευτικού καθεστώτος, που είχε αλλοιωθεί από τη διαφθορά. Ο Τρικούπης αναδιοργανώνει το στρατό, τη διοίκηση και τη δικαιοσύνη της χώρας. Η αυστηρή εφαρμογή του νόμου για το αμετάθετο των δικαστών, η κατάργηση της κατάσχεση των υπαλληλικών αποδοχών και του μισθού των αξιωματικών, η εξυγίανση των οικονομικών υπηρεσιών, ο νόμος για τα αναγκαία προσόντα των υπαλλήλων, η οργάνωση της αστυνομίας και ο νέος εκλογικός νόμος με την ευρεία περιφέρεια και τη μείωση του αριθμού των βουλευτών, όλα αυτά τα μέτρα τείνουν να δημιουργήσουν μια διοίκηση τίμια και ανεξάρτητη από τους πολιτικούς...
Εντούτοις, η οικονομική πολιτική του Τρικούπη ευνοούσε αποκλειστικά το μεγάλο κεφάλαιο και ήταν εξαιρετικά δυσβάσταχτη για τις μεσαίες τάξεις και το λαό….
Έτσι, στη συστηματική κωλυσιεργία των αντιδραστικών δυνάμεων, των συγκεντρωμένων γύρω από τον Δεληγιάννη, προσθέτονταν η εχθρότητα της μεσαίας και της μικροαστικής τάξης και του αγροτικού και εργατικού κόσμου, όπου η δημαγωγία του Δεληγιάννη εύρισκε πρόσφορο έδαφος. Ήδη, πριν τον Τρικούπη, το κράτος δε μπορούσε να καλύψει το έλλειμμα του προϋπολογισμού παρά με δανεισμό από την Εθνική Τράπεζα και από μερικούς Έλληνες τραπεζίτες… το εσωτερικό χρέος αυξήθηκε, κι ο Τρικούπης κατέφυγε σε νέα δάνεια και σε αύξηση των φόρων για να άρει την αναγκαστική κυκλοφορία και να εκτελέσει τα δημόσια έργα του... Είναι η εποχή που το ξένο κεφάλαιο εισρέει μαζικά. Ανάμεσα στα χρόνια 1879 και 1893 το ποσό των εξωτερικών δανείων ανέβηκε σε 639.739.000 φράγκα ονομαστικό κεφάλαιο και 468.358.500 φράγκα πραγματικό. Η εξυπηρέτηση του δανείου απορροφά το 40-50% των κρατικών εσόδων και ενώ το ποσό που ήρθε πραγματικά στην Ελλάδα μεταξύ 1879-1890 δεν υπερβαίνει τα 359.000.000 η εξυπηρέτηση του δανείου ξεπερνά υπέρμετρα τα εισπραγμένα ποσά. Επιπρόσθετα πολύ μικρό μέρος από αυτά τα χρήματα χρησιμοποιήθηκε σε παραγωγικά έργα (6% περίπου). Το μεγαλύτερο τμήμα αφιερώθηκε είτε στη βελτίωση της θέσης της Εθνικής Τράπεζας και της Τράπεζας «Ηπειροθεσσαλίας» ή για να πληρωθούν τα εσωτερικά δάνεια. Το φορολογικό σύστημα που εγκαινίασε ο Τρικούπης και στηρίχτηκε στους έμμεσους φόρους, άφηνε το εισόδημα και το κεφάλαιο σχεδόν ελεύθερα, ενώ το κατά κεφαλή ποσοστό του φόρου ανέρχονταν το 1893 σε 36,5 αντί 19 το 1974. Οι σύντομες κυβερνήσεις του Δεληγιάννη απ’ το 1885 ως το 1886 και απ’ το 1890 ως το 1892 επιδείνωσαν την κατάσταση, παρά τα πρόσκαιρα δημαγωγικά μέτρα. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού αυξανόταν ολοένα: 30 εκατομμύρια το 1884, 61 το 1885, 66 το 1886. Οι ελληνικές κυβερνήσεις εξαρτιόνταν από την καλή θέληση των Ελλήνων και ξένων τραπεζιτών, που απαιτούσαν τη δημιουργία κρατικής τράπεζας, που θα συγκέντρωνε τους πιστωτές του κράτους, θα αναλάμβανε την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και θα εισέπραττε όλα τα κρατικά έσοδα. Ο Τρικούπης και ο Δεληγιάννης, ο ένας μετά τον άλλον, αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν από την εξουσία. Στο μεταξύ, οι αντιπρόσωποι των πιστωτών απ’ όλες τις χώρες συνέρχονταν στην Αθήνα για να επιβάλουν διεθνή έλεγχο. Ο Τρικούπης, ξαναπαίρνοντας την εξουσία το 1893, κήρυξε χρεοκοπία. Η Αυλή, η αντιπολίτευση, οι τραπεζίτες συμμάχησαν εναντίον του, έχασε τις εκλογές το 1895 κι αποθαρρυμένος απ’ αυτήν την άγονη πάλη εγκατέλειψε την Ελλάδα … όπου και πέθανε.»
Από το βιβλίο του Ν. Γ. Σβορώνου, Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας, εκδ.Θεμέλιο